“Ik heb echt een rotjeugd gehad. Heb in veel instellingen gezeten en heb me nooit ergens echt thuis gevoeld, al helemaal niet bij mijn ouders. Na een diagnostisch traject kreeg ik te horen dat ik een ‘bedreigde persoonlijkheidsontwikkeling’ had. Daar kon ik echt helemaal niks mee. De therapie die ze voor mij hadden bedacht wilde ik niet gaan doen. Ik had er geen vertrouwen in dat dit mij ging helpen. Ik wilde eigenlijk gewoon een eigen plek en mijn studie weer oppakken.
Hoe ik bij het JOT kwam weet ik niet eens meer, maar opeens kwamen ze langs en zeiden dat ze me wilden helpen. Dit voelde wel anders dan wat ik al jaren aan hulpverlening had gehad. Gelukkig hadden we ook geen gesprekken in van die lege witte kamertjes aan zo’n tafel waar een doos tissues op staat…”
“Omdat ik best vaak blow, ben ik nu ook in gesprek over mijn verslaving. Dat ik het nu een verslaving noem, zegt al heel wat!
Het JOT helpt mij nu bij het vinden van een eigen plekje en ze proberen ook mijn ouders erbij te betrekken, maar hier ben ik nog niet aan toe. Ik weet nu meer over de therapie die mij verder zou kunnen helpen en misschien ga ik daar komend jaar aan beginnen.”
De naam van Noa is gefingeerd, het meisje op de foto is een model.